Operatie bij blaasverzakking

• voorwandplastiek of colporraphia anterior

Hierbij wordt via een insnede in de vagina voorwand het ondersteunende weefsel onder de blaas terug hersteld. Hierbij wordt meestal het eigen weefsel gebruikt. 

Is er naast de blaasverzakking ook een darmverzakking kan in eenzelfde tijd ook een achterwandplastiek worden uitgevoerd. 

• sacrospineuze of sacrouteriene fixatie

Hierbij wordt de baarmoeder of vaginatop vastgehecht aan één van de bekkenligamenten, waardoor ook de vagina voor- en achterwand meer ondersteuning krijgen.

• colpocleisis

Hierbij worden de vagina voor- en achterwand met elkaar verbonden, hierdoor kan de blaas niet meer in de vagina zakken. Deze operatie wordt enkel uitgevoerd bij vrouwen die niet meer seksueel actief (zullen) zijn en wordt meestal voorbehouden voor oudere vrouwen met een zwakke gezondheid. 

• verwijderen van de baarmoeder of hysterectomie

Als de blaasverzakking samen gaat met een baarmoederverzakking kan de baarmoeder worden verwijderd. Meestal wordt in eenzelfde tijd dan ook één van bovenvermelde technieken uitgevoerd om de vagina voldoende te ondersteunen en verdere verzakking tegen te gaan.

Bij een kijk- of robotoperatie worden enkele kleine sneetjes in de buik gemaakt, wordt de buik opgeblazen en kan onder het zicht van een camera de blaas worden opgenaaid. 

Bij deze technieken is er een vlot herstel en minder pijn dan wanneer een grote insnede in de buik wordt gemaakt. 

‍

• sacrocolpopexie

Hierbij wordt via de buikholte een netje ingebracht en vastgemaakt tussen de vagina en blaas enerzijds en tussen de vagina en darm anderzijds. Dit netje wordt aan de andere zijde vastgehecht aan het heiligbeen (sacrum) om zo de vagina voldoende onder spanning te brengen en de verzakkingen te verhelpen. 

• verwijderen van de baarmoeder of hysterectomie

Tijdens een kijk- of robotoperatie kan de baarmoeder verwijderd worden om een baarmoederverzakking te verhelpen. Op dat moment zal ook een van de andere technieken worden uitgevoerd om blaas- en/of darmverzakking na het wegnemen van de baarmoeder te voorkomen. 

Verwijderen van de baarmoeder en fixatie van de vaginatop aan een van de bekkenligamenten kan ook worden uitgevoerd met een buikoperatie.

Gezien de andere technieken minder ingrijpend zijn en een sneller herstel mogelijk maken, wordt een buikoperatie minder uitgevoerd. 

De meest voorkomende complicaties na een operatie voor blaasverzakking zijn:

‍

• blaasontsteking

Tijdens de operatie wordt een blaassonde geplaatst, die blijft meestal 24 uur ter plaatse. Dit kan voldoende zijn om bacteriën in de blaas te brengen en een urineweginfectie te veroorzaken. Ook minder goed ontspannen bij plassen en niet leegplassen na de operatie omwille van (schrik voor) pijn, kan het risico op een blaasontsteking door toenemen. 

• moeite om te plassen

Na de operatie kan het plassen moeilijk op gang komen. Als er teveel urine achterblijft na plassen of plassen is helemaal niet mogelijk, zal ofwel de blaassonde worden teruggeplaatst of zelfsondage worden aangeleerd. Meestal is dit een tijdelijk probleem en herneemt het plassen na enkele dagen. 

• urineverlies

Soms treedt na een operatie voor blaasverzakking stressincontinentie op. Als bekkenbodemkinesitherapie onvoldoende effect heeft, kan een tweede operatie om de plasbuis te ondersteunen noodzakelijk zijn. 

• meshcomplicaties

Als een netje wordt gebruikt om de blaas (en/of darm) te ondersteunen kan dit lichaamsvreemd materiaal problemen veroorzaken. Zo kan een erosie optreden (het netje komt bloot te liggen in de blaas, vagina of darm) met pijnklachten, bloedverlies, plas- of stoelgangsklachten tot gevolg. Dit kan al kort na de operatie optreden of pas na jaren. 

• herval

Bij een operatie voor een blaasverzakking wordt het eigenlijke probleem (zwakkere weefsels) niet opgelost. Hierdoor kan na verloop van tijd opnieuw een verzakking optreden. De kans hierop is groter wanneer geen netje wordt gebruikt.